Kώστας Kαββαθάς
«... Μια, δύο φορές που δοκίμασα να βουτήξω (με μπουκάλες και φωτογραφική μηχανή),αντίκρισα ένα θέαμα που μ? έκανε να πονέσω. Βυθοί χωρίς ζωή, νεκροί, γεμάτοι άδεια κουτιά
αναψυκτικών και μπουκάλια μπίρας που πετάνε οι ?σκαφάτοι? της ?ανώτερης? τάξης, καθώς και
πολλοί απ? τους (νεοβάρβαρους) ψαράδες, που με ανεμότρατες και δυναμίτες θερίζουν κάθε
μορφή ζωής...»
Θερινή ραστώνη
KAΘOMOYN στη βεράντα, στο «μύλο» της κυρίας ¶ννας, στη Σκύρο. Ήταν, θαρρώ, 10
Σεπτεμβρίου, τελευταία μέρα των τελευταίων μου (πραγματικών) διακοπών στις αρχές της
δεκαετίας του ?90. Ένα απ? εκείνα τα πρωινά που ο Αίολος έπαιζε πεσσούς με τον Ποσειδώνα,
με αποτέλεσμα το βόρειο Αιγαίο να μοιάζει με λίμνη. «Δεν πας για μια τελευταία βουτιά;»
είπα στον εαυτό μου, μια και εκείνα τα χρόνια τα λιγοστά μέλη της σέκτας έλεγαν ότι ο
γράφων είχε αξιολογηθεί με 80% στην κλίμακα των ικανοτήτων ενός ψαροντουφεκά. Αυτό
σήμαινε (ελεύθερη) κατάδυση στα 22-24 μέτρα, παραμονή τουλάχιστον 1 λεπτού στο βυθό για
την ανακάλυψη και το χτύπημα του ψαριού, και ανάδυση με τις προδιαγραφές ενός... Μαγιόλ ή
ενός Μολιναρί. Λυπάμαι αν τα ονόματα δε σας λένε κάτι, αλλά το ίδιο «λυπάμαι» για
εκείνους που δεν έχουν δει, δεν ξέρουν ή δεν έχουν ενδιαφερθεί να γνωρίσουν το Aληθινό
Γαλάζιο. Θα ήθελα να έχω το χρόνο (και την ικανότητα) να ανοίξω την πόρτα στον κόσμο της
ολοζώντανης σιωπής του βυθού, φοβάμαι, όμως, πως για μια ακόμα φορά θα πουν ότι νοσταλγώ
τις «παλιές καλές εποχές». Kι αυτό μ? ενοχλεί. ¶λλωστε, τι σχέση μπορεί να έχει η
αγνότητα της θάλασσας του τότε με την αγριάδα της χαβούζας του σήμερα; Μια, δύο φορές που
δοκίμασα να βουτήξω (με μπουκάλες και φωτογραφική μηχανή), αντίκρισα ένα θέαμα που μ?
έκανε να πονέσω. Βυθοί χωρίς ζωή, νεκροί, γεμάτοι άδεια κουτιά αναψυκτικών και μπουκάλια
μπίρας που πετάνε οι «σκαφάτοι» της «ανώτερης» τάξης, καθώς και πολλοί απ? τους
(νεοβάρβαρους) ψαράδες, που με ανεμότρατες και δυναμίτες θερίζουν κάθε μορφή ζωής. Στις
παραλίες των νησιών του Αργοσαρωνικού, οι βυθοί καλύπτονται με τη γλίτσα των βόθρων απ?
τα τουριστικά «συγκροτήματα», τις μεζονέτες, τις βίλες της μπουρζουαζίας και τα
ενοικιαζόμενα δωμάτια που κατακλύζονται από ορδές ξένων και ντόπιων «τουριστών». Στο
βόρειο Αιγαίο θυμίζουν νεκροταφεία. Oι σαργοί εξοντώθηκαν, οι ροφοί κατέβηκαν στα 60
μέτρα, ακόμα και οι «καλόγριες» εξαφανίστηκαν.
Ανοίγομαι, που λέτε, σε μια ξέρα που έβρισκα με τα «σημάδια», φοράω στολή, ζώνη, βαρίδια,
ψαροπέδιλα και πέφτω. Αισθάνομαι σαν να γύρισα στη μήτρα της μάνας μου. Έτσι ένιωθα κάθε
φορά που έμπαινα στη θάλασσα, με την κρυστάλλινη διαύγεια και την ορατότητα που τις καλές
ημέρες ξεπερνούσε τα 80 μέτρα! Τον είδα να λιάζεται σ? ένα βράχο και δεν πίστευα στα
μάτια μου. Πρέπει να ήταν ο μεγάλος πατέρας όλων των ροφών - τον υπολόγισα 18 κιλά. Με
την καρδιά να χτυπάει, γέμισα τα πνευμόνια αέρα, συγκεντρώθηκα και, με μια κίνηση που
έκανε το νερό να «κλείνει» πίσω, άρχισα την κατάδυση. Πλησιάζοντας από πίσω (με τον ήλιο
εμπρός για να μην τον τρομάξει η σκιά), πάτησα τη σκανδάλη. Το χτύπημα ήταν καίριο. Το
έπιασα όπως οι ψαροντουφεκάδες πιάνουν τα μεγάλα ψάρια (δε θέλω να πω τον τρόπο) κι
άρχισα την ανάδυση. Το κοιτούσα μες στο Γαλάζιο με τις φυσαλίδες να με ακολουθούν, και
ήταν εκείνη η στιγμή που πήρα την απόφαση να μην ψαρέψω ξανά! Δεν ξέρω αν ήταν οι τύψεις
επειδή σκότωσα ένα ψάρι που είχε ζήσει για να γίνει 18 κιλά, οι στίχοι για τις θαλασσινές
σπηλιές ή η διαπίστωση ότι, αν κάποιος έπρεπε να σταματήσει να σκοτώνει, ακόμα και με
ελεύθερη κατάδυση, αυτός ήμουν εγώ. Bγήκα στην επιφάνεια και πέταξα βαρίδια και
ψαροντούφεκο στη βάρκα. Με το δεξί προσπάθησα, μάταια, να ρίξω και το ψάρι. Μια, δύο,
τρεις φορές, και ένα απ? τα αγκάθια τρύπησε το ένα απ? τα στεγανά. Η βάρκα έγειρε
αριστερά. Σκαρφάλωσα με δυσκολία, έβαλα εμπρός τη μηχανή και στις 10 ήμουν στο λιμανάκι,
όπου έγινε... διαδήλωση! Οι φίλοι κατέβηκαν να δουν και τραβήχτηκαν οι απαραίτητες
φωτογραφίες για να «απαθανατιστεί» το γεγονός. Πήραν να ζυγίσουν το ψάρι (πάντα έτσι
γινόταν), κι έμεινα να μαζεύω το σκάφος. Το απόγευμα στο πλοίο προς την Κύμη σκεπτόμουν
το ροφό που είχα σκοτώσει. «Μόνο φωτογραφίες από δω κι εμπρός» είπα στον εαυτό μου.
Το επόμενο καλοκαίρι ξαναπήγα, αυτήν τη φορά με δύο «μπουκάλες», μια Nikonos II και μια
κινηματογραφική 8mm για την οποία είχαμε φτιάξει ένα αυτοσχέδιο αδιάβροχο κουβούκλιο από
πλεξιγκλάς. Βουτήξαμε (με το Γιώργο το Mορφίρη) μία φορά στο «φάρο», κατεβήκαμε στα 30
μέτρα, τραβήξαμε ταινία και φωτογραφίες. Όταν τέλειωσε ο «αέρας», επιστρέψαμε στο «μύλο»
(πού λεφτά για αγορά συμπιεστή!). Το έκανα και το άλλο (καλοκαίρι), αλλά η καταστροφή
είχε ήδη αρχίσει, κι έπρεπε να πας στα 40 μέτρα για να φωτογραφίσεις ένα μεγάλο ψάρι. Και
ήταν αυτή η τελευταία φορά που πήγα διακοπές. Kαι όχι μόνο. Στα χρόνια που ακολούθησαν,
μπήκα πολλές φορές στη θάλασσα, αλλά ούτε μία δε γύρισα στη μήτρα όπως παλιά. Έφταιγα κι
εγώ, μια και η δουλειά μ? έκανε σκλάβο, και ποτέ πάλι δεν απέκτησα μια «φούσκα» για να
γυρίζω, όπως μερικοί απ? τους παλιούς μου φίλους, τα απόμερα νησιά του Αιγαίου, να βγαίνω
σε ερημικές παραλίες και να ψάχνω για δροσιά στις σπηλιές. Δουλειά και πάλι δουλειά,
τύψεις αν έλειπα μία μέρα απ? το γραφείο, συν το λάθος να αποδεχτώ προσκλήσεις φίλων που
είχαν σκάφος, με αποτέλεσμα να δω (από κοντά) χυδαίους λεφτάδες, μπρονζέ γκόμενες και
σινιέ μαμάδες με Φιλιππινέζες νταντάδες. «Τι δουλειά έχει ο λύκος στο παζάρι;» είπα στον
K.K. και δεν ξαναπήγα διακοπές εκτός από κάποια τετραήμερα του Δεκαπενταύγουστου που η
μοναξιά στην Αθήνα έσπαγε κόκαλα και ακόμα κάποιες μέρες που με το φίλο μου και
εκπαιδευτή στα ελικόπτερα Ηλία Σοφιανό γυρίζουμε τα νησιά και την ηπειρωτική Eλλάδα,
εκείνος για δουλειά κι εγώ για να μαθαίνω.
Όπως και να ?χει το πράγμα, και να ήθελα να ξαναδώ το Γαλάζιο, δε θα μπορούσα, γιατί,
πέρα απ? τους νεκρούς βυθούς, είναι και η φυσική μου κατάσταση που δεν επιτρέπει...
ταρζανιές. Σαν τους οδηγούς που σταματάνε τους αγώνες και τους πιλότους που δεν πετούν,
δε θέλω να παστώνομαι με αντηλιακά και να κάνω «απλωτές» στις πισίνες των grand resort ή,
ακόμα χειρότερα, να μένω σε studio που ξεχειλίζει απ? την αισθητική της κυρα-Pούλας,
πρώην κτηνοτρόφου και νυν τουριστικής entrepreneuse._ K. K.
Oλυμπία-Πεκίνο: μία ακόμα πρόταση των 4T
Oύτε εγώ, που το πρότεινα, δεν μπορώ να το πιστέψω! Tο ΦAEΘΩN 2004 είναι γεγονός
(διαβάστε ρεπορτάζ σε άλλες σελίδες).
O 1ος αγώνας με ηλιακά αυτοκίνητα θα γίνει και ήδη έχουν δηλώσει συμμετοχή μεγάλα ξένα
πανεπιστήμια. Περιμένω να δω τι θα κάνουν οι σπουδαστές και οι καθηγητές των ελληνικών
AEI!
Kαι, μια και μιλάμε για ηλιακά αυτοκίνητα, ανακοινώνω μία ακόμα ιδέα μου: να γίνει αγώνας
με διθέσια οχήματα που θα ξεκινήσουν απ? την Oλυμπία και θα τερματίσουν στο Πεκίνο,
μεταφέροντας το Φως για τους Oλυμπιακούς Aγώνες του 2008!
Mια παρόμοια διοργάνωση, εκτός του ότι θα είναι μοναδική, θα καταστήσει τη χώρα μας
κέντρο της έρευνας για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και θα προκαλέσει το ενδιαφέρον
των μεγαλύτερων πανεπιστημίων του πλανήτη.
Tη δημοσιεύω και περιμένω τις αντιδράσεις των αρμοδίων, αλλά και των συναδέλφων του
έντυπου και ηλεκτρονικού Tύπου. Λέτε ο αγώνας να ενδιαφέρει περισσότερο τα κανάλια απ?
ό,τι οι γάμοι των βισσοβανδήδων;_ K. K.